Wakker worden in Boston

Daar lig je dan om half 6 in de ochtend in je bedje een verhaaltje te typen. Heerlijk geslapen maar dat was te verwachten na zo'n lange reisdag. We lagen er dan ook al om 7 uur in en dan zegt het biologische klokje dat het 1 uur na middernacht is.

Nog niet veel gezien van Boston dus. Wel een heel typisch Amerikaans straatje met ons appartement. Doet je denken aan de trailers van Who's the boss (je weet wel, met Tony Danza als Huisman) en The Cosby Show (van die serieverkrachter maar dat zie je dan weer niet aan zo'n straatje af). Ook een heel typische serveerster die spontaan over haar trip naar Italië vertelt (oh my gosch) en een receptioniste die dacht dat we Frans spraken.

Bij aankomst op Logan Airport moest ik wel even wat principes gedag zeggen. Ik vond het altijd wel een prettig idee dat ik mijn vingerafdrukken nog nooit heb afgestaan en zou toch minimaal wat discussies gaan voeren als een nieuw paspoort dat vereiste. De club "Border Protection" in de USA nodigde hier echter niet voor uit en heb ik mogen/moeten verblijden met 12 vingerafdrukken, 2 duimafdrukken en 2 profielfoto's. Alleen Rijk mocht op z'n bruine ogen de grens over; tot zover de Amerikaanse mensenkennis.

Op het blote geheugen met de bus en metro ons tijdelijk onderkomen bereikt. En dat vond ik toch best knap als je bedenkt dat één van de metrostations gesloten was en een alternatief bedacht moest worden. Heeft al dat spoorzoeken op vakantie met papa Koos toch nog zin gehad . Voor New York toch maar een kaartje bij de hand houden.