Ode aan het lichtknopje

De voorpret is leuk, zelfs als dat gedurende een gevoelsmatig tergend lange periode de enige pret is. Op een gegeven moment ben je er wel klaar mee, begin je af te tellen in uren i.p.v. dagen en bekruipt je een Ground Hog Day gevoel als die wekker weer af gaat. Kan zijn dat op de laatste werkdag, die dan eindelijk is gekomen, de beloning daardoor een stuk groter is. Ook weer gevoelsmatig natuurlijk.

Wat ik wel merk is, dat ik op zo'n laatste werkdag een moment zoek waarop het werk écht af is. Het moment waarop de voeten op het bureau kunnen, de stropdas los (als ik die om zou hebben) en de Corona ontkurkt. En ik weet waar die drang vandaan komt. De drang om de kas op te maken, de machines uit te zetten, de fris geboende vloeren op te snuiven (met een vleugje chloor) en met de gerimpelde afwashandjes het licht uit de doen. Dát is het moment waarop je heerlijk voldaan en (in ieder geval volgens je zelf) enorm verdiend op vakantie gaat.

Op kantoor is het wat lastiger om die situatie te creëeren. In de regel zijn ze op de achtste verdieping niet zo dol op chloor en staan de collega's die de volgende dag wel weer aan de slag gaan niet te juichen als het koffiezetapparaat in de winterslaap is gezet. Hooguit maak ik m'n bureau wat meer aan kant (wat met een flexplek niet veel voorstelt) en schuif ik mijn stoel wat rechter aan. Als bonusactie deze keer kon ik als laatste het licht uit doen.

Maar het blijft allemaal een beetje behelpen. Dat je op zo'n moment nog weet hoe dat 30 jaar geleden (and counting) voelde, zegt genoeg. Met name over 30 jaar geleden. Zo'n laatste werkdag bevat daarom altijd een paar heerlijke mijmermomenten, afgesloten met een meezinger in de auto (New York state of mind) en een Corona klaar voor gebruik. De Groentjes zijn er klaar voor.