Sleur kan best lekker zijn

Als je een beetje wilt weten hoe een Duitser zich voelt in Oswiecim kun je een bezoekje brengen aan het Kura Hulanda in Willemstad. Daar wordt (nog heel bescheiden naar mijn idee) uit de doeken gedaan welke barbaarse gewoonten onze voorvaderen er op nahielden om Curacao succesvol te maken als doorvoerhaven voor de 17e eeuwse slavenhandel. Gelukkig krijgen in dit museum de 20e eeuwse racistische wantoestanden in Amerika en Zuid-Afrika ook aandacht dus je hoeft niet helemaal verstopt achter je fototas het pand weer te verlaten. 

Ik denk overigens niet dat veel Amerikanen dit stukje historie weten te vinden. Het eiland vinden ze wel; met knoeperds van cruiseboten die als hoogste gebouw van Willemstad goed te zien zijn. Direct na het aanmeren plonsen ze in groepjes, met een cocktail in de hand, in de aangelegde baai van Mambo Beach. Het aantal implantaten en facelifts is niet te tellen en dat maakt dit een heerlijk gluur-strand. Het stukje zand en de poedelvijver van de buren (Lions Dive) oogt stukken rustiger en ziet er mooi uit maar het blijft een beetje kitsch in vergelijking met wat we eerder hebben gezien.

Ook de shopping malls zijn uiteraard niet van nature ontstaan. Dat zou je wel denken bij de naam “Zuikertuintje” maar het is een snel samengeraapt merkencircus om toeristen te lokken. Yep, ook wij hebben gehapt en kopen een grote zak drop. Oh ja, ik breng daar ook een bezoek aan de plaatselijke barbier die altijd zo schattig met vlijmscherpe echte scheermesjes kan goochelen. Ik ben wat haren verloren maar heb m’n oren nog.

We voegen drie nieuwe strandjes toe aan ons lijstje en controleren de sterren bij Kokomo Beach (dubbele controle zelfs) en Blauwbaai (klik voor de actuele stand hier). Door een regelrechte insider-tip worden meer sterren dan ooit voor het snorkelen uitgedeeld: neem een paar broodjes mee in een plastic zakje en voer de vissen. Dat levert spektakel op! Rijk en ik krijgen het gevoel zelf voor voer te worden aangezien en zien van héél dichtbij Papegaaivissen, Koffervissen (verder rijkt onze kennis niet) en vreselijk veel ander gekleurd zwemmend materiaal. Prachtig. We zijn het water bijna niet uit te slaan. En dat maakt weer hongerig. We verzeilen in een eat-sleep-swim-repeat ritme en dat is best prettig. Zeker als je dat eat-gedeelte bij de Gouverneur de Rouville mag doen op een soort van privé-patio met uitzicht op de pontjesbrug. En ook daar weer visjes; niet zo bewegelijk deze keer.

De meest indrukwekkende Meet&Greet met de onderwater wereld is voor Myrthe en Rijk: zwemmen met de dolfijnen. Bijna een uur lang mogen ze met de Kusttuimelaardolfijnen Ritiña en dochter Suku (1 jaar oud) van de Dolphin Academy in het water dobberen. Ze voelen wat rubberachtig aan, geven een harde kus maar onvergetelijk is het zeker.