New York is heet!

We beginnen de dag waar we gisteren geëindigd zijn: het 9/11 museum. Wel na een bak koffie met croissant van het al jaren enorm overgewaardeerde Starbucks (maar ja, het hoort er bij he). We houden het ruim twee uur uit onder de grond waar voorheen de kelders en fundering van een van de twee torens te vinden waren. De pamfletten met foto’s van zoekgeraakte geliefden, die verontruste familieleden direct na de ramp ophingen, doen je weer herinneren aan wat er allemaal gebeurde rond die dagen. Net als de in tact gelaten inventaris van een kledingzaak die verstopt lijkt te zitten onder een dikke laag stof en beelden van bewakingscamera’s die hebben vastgelegd hoe de kapers moeiteloos konden inchecken. Alle beelden die we ooit nog te zien gaan krijgen (en dat gaan we), zullen vanaf nu een andere smaak hebben. Nog steeds bitter, maar anders.

Tijd voor fun.Tijd voor zon. En die is er! We zitten in Fahrenheit-land en daar zeggen ze dat het 139 graden is. Nou was het de hele dag wel fuc… hot maar 59 graden Celcius (ik moest Google er voor raadplegen) is overdreven. Of Amerikaans. Wij houden het op ruim 35. De winkels van 5th Avenue en Lexington Av (wat klinkt dat toch heerlijk arrogant) lonken. Voor de meiden tenminste. De mannen gaan naar de zoo in Central Park dus de wegen van de Groentjes scheiden zich op station 59th Street (het stratensysteem van New York schittert in eenvoud: je begint bij 1 en als je bij 135 bent, val je in het water). Onderweg scoren we een hotdog bij zo’n typische stand met twee wielen. Heerlijk.

Qua verkoeling is de dierentuin een verkeerde keus. Elke winkel die je binnenstapt, voelt als een aangename koelcel op het juiste moment op de juiste plaats. Bij de diertjes moet ik spontaan denken aan lange autoreizen in de broeiende zon zonder airco. De dieren denken er net zo over. We tellen welgeteld één verstopte sneeuwpanter (gek he, met dat weer), één grizzly beer, een paar schildpadjes (half onder water), drie maki’s (vielen bijna uit de boom), geen pinguïns (er zijn grenzen) maar wel een paar top zeeleeuwen die de show stalen. Nou zijn we wellicht wat verwend met Artis maar onze medebezoekers vonden alles “wauw” en raakten al in extase van een vlinder. Wellicht was het de hitte. Maar liefelijk is het zeker. Een kleine dierentuin midden in een wereldstad die je aankijkt als je om je heen kijkt.

We tarten de natuur en zoeken nóg meer warmte op. De Top of the Rock, in het gevoelsmatige middelpunt van New York, is een uitkijkpunt bovenop het gebouw dat beroemd werd door de zwart-wit foto van 11 bouwvakkers, die hun lunch nuttigen op een steunbalk op angstaanjagende hoogte. En inderdaad: 259 meter kan best angstaanjagend zijn. Biekje wordt in ieder geval niet vrolijker als Rijk laat zien dat zijn hand nog best om het veiligheidsglas heen kan. Maar van het uitzicht kun je alleen maar vrolijk worden. Aan de ene kant het uitgestrekte Central Park en aan de andere kant alle wolkenreuzen die de stad rijk is. Met in de verte het vrijheidsbeeld dat gekrompen is tot een protesterend tinnen soldaatje. Als we nog fotorolletjes zouden gebruiken, zouden ze nu vol zijn. De buit bedraagt een paar honderd megabyte aan pixels en met bezwete lijven denderen we in de snellift waar naar beneden.

Trek en dorstig. En een 24-uurs Mac die ons roept. We zwichten (maakt ook deel uit van het overzeese onderzoek natuurlijk) en na dit diner beginnen de benen en voeten ernstig te protesteren. Het plan om later op de avond nog even een drankje te gaan doen, zakt weg. En hoewel de stad volgens Old Bleu Eyes nooit slaapt, doen wij dat lekker wel.