Go Yankees!

Zo’n honkbalwedstrijd zegt misschien wel veel over Amerikanen. Ik moet in ieder geval erg m’n best doen om te geloven dat het spelletje zelf zó boeiend is, dat je daar zo’n drie uur achter elkaar naar kunt kijken zonder geeuw of ingeslopen wegdommeling. En dat vinden Amerikanen zelf ook. Natuurlijk ga je niet 9 innings lang naar een sporadisch goed geslagen bal kijken. Dat boeit niet. Daar moet je leuke dingetjes en datjes aan toevoegen. Zo ook de wedstrijd tegen de Seattle Mariners die met 4-3 gewonnen werd. Zeven punten (heet dat zo?) maar hoeveel punten buiten het veld stonden daar wel niet tegenover:

1. Een uit volle borst, staand en hand op het hart meegezongen volkslied.
2. Op kruipafstand van elke stoel een snackpunt voor hotdogs, hamburgers, frieten (geen mayonaise of pindasaus; wel gesmolten cheddar), emmers (letterlijk!) vol chickenwings, worsten, pizzapunten en liters (als je wilt in 1 beker) frisdrank of bier. Dit is waarschijnlijk de meest belangrijke side-kick bij het honkbal. De gang naar deze tappunten wordt vele malen per wedstrijd gemaakt. Je moet het daarom ook absoluut geen probleem vinden dat medesupporters op jouw rij om de vijf minuten even willen passeren. Bij het voetbal zou dit zeker leiden tot iets meer lichamelijk contact tussen de supporters.
3. De verjaardagen van de supporters willen we natuurlijk niet vergeten. Tussen de innings door wordt het immens grote scorebord omgetoverd tot een speelbord en met de mooiste graphics zijn de trouwe volgelingen te zien die verjaren.
4. Meerdere keren per wedstrijd wordt het stukje gravel van het speelveld netjes geveegd. Zoals we dat kennen van Ronald Garros. En hoe vermakelijk is het dat de groep vegers zijn ding doet terwijl ze op de klanken van YMCA een dansje uitvoeren. The crowd goes nuts.
5. Natuurlijk de klassieker: een fan die zijn geliefde ten huwelijk vraagt. Beelden kregen we helaas niet zien; misschien viel het antwoord wat tegen. Iedere aanwezige die met de Yankees getrouwd was, went bizar.
6. De droom van elke honkbalfan: een gevangen bal. Het liefst natuurlijk uit een homerun van de thuisploeg (die van de tegenpartij hoor je weer terug te gooien) en uit armoede uit een foutbal. Gebeurt nog vrij vaak. Zelfs op de 3e ring is de kans reëel.
7. We kennen een Nederlandse Yankee. Op het veld wel te verstaan: Didi Gregorius. Het zou niet eerlijk zijn als ik zeg dat ik dat natuurlijk al wist. Dat Didi geboren is in Amsterdam werd pas duidelijk toen het grote speelbord liet zien hoe grappig het is als de honkbalsterren een woord moeten uitspreken in een voor hen onbekende taal van een teamgenoot. En deze keer was de keuze op het woord “doorzettingsvermogen” gevallen. Een woord dat vier Yankee-supporters in section 326 natuurlijk zeer goed konden uitroepen. Didi, my man!
8. Genoeg dode momenten om het grote speelbord te gebruiken. Voor moppen deze keer. Eerder opgenomen tekstjes van de sporthelden die zich op dat moment aan het concentreren zijn op het speelveld. En van het niveau dat ik ze zelfs onthoud: Wie spring hoger: een kangoeroe of het Empire State Building? Een kangoeroe natuurlijk; het Empire State Building kan niet springen. Play ball!
9. In de slotfase van de wedstrijd is het even tijd voor een serieus moment. Een veteraan (ik meen een dappere vent in Irak heeft gediend) werd ter overstaan van de 49.642 aanwezigen een hart onder de riem gestoken. God bless America kreeg even voorrang en het gemak waarmee de sporters meeveerde met deze ingelaste ceremonie en de wedstrijd lieten voor wat het was, was fascinerend om te zien.
10. De wave, de fan van de dag en de camera die het stadion rondspeurt om blije gezichten op het speelbord te krijgen, tellen we als 1 punt. Dat kennen we immers ook bij het voetbal. De korte opjuttende muziekjes tussen de gooibeurten door niet maar die lijken weer veel op de orgelmuziekjes van het ijshockey.

We vonden het fantastisch. We hadden niet gedacht zoveel innings uit te zullen zitten maar zelfs na een treinreis van 4 uur vanuit Boston lukte dat prima (toegegeven, er werd soms gegeeuwd). De Amtrak (de Amerikaanse NS) is overigens een aanrader. Keurig op tijd, goede stoelen en die hoge torens van de Big Apple voor het eerst zien en toch herkennen, is wel heel apart. Absolute chaos in een bedrukkende warmte op Pen-station maar we sloegen ons er doorheen en maakten al snel vriendjes met de metro. En als je dan uit je raam op de 28e verdieping het nieuwe WTC (officieel het One World gebouw) praktisch naast je eigen hotel ziet staan, besef je: we zijn in Nieuw Amsterdam. Eeuhh…New York.