Terug naar het echte strand

De laatste twee dagen ontdekken we geen nieuwe strandjes meer. We frissen ons geheugen nog eens op door naar Cas Abou te gaan waar we bijna twee weken geleden het eerste witte zand onder onze tenen lieten kriebelen. En Karakter omdat die wel erg hoog op de ranglijst staat. Het levert geen verschuivingen meer op in de ranglijst. Wel de conclusie dat je van slechte huize moet komen om hier een mislukte stranddag te scoren.

Karakter blijkt deze middag ook een plek waar zich een romantisch uitziende trouwerij voltrekt, inclusief witte bruidsjurk. En nee, het is niet onze bruiloft. Wel van een familie uit Noord-Holland (het Keezborden is hen bekend) die wij de avond daarvoor ontmoeten op de traditionele barbecue aan het zwembad in ons mini-parkje.

Het laatste galgenmaal nuttigen we in galakleding op Pirate Bay. Voetjes in het zand, rollende golfjes binnen handbereik, een ondergaande zon, een speurtocht naar de Poolster en een BlueCuracao-cocktail als dessert. We doen ons best maar het lukt niet de tijd stil te zetten.

Als laatste wapenfeit pikken Rijk en ik op de ochtend van het grote vertrek nog even de grotten van Hato mee. Stalactieten en stalagmieten met een roemrucht verleden omdat dit een schuilplaats was voor gevluchte slaven. De sporen hiervan zijn in de bloedhete en vochtige grot nog zichtbaar; net als de kluwen vleermuisjes die wachten tot de zon weer onder gaat.

De terugreis is hysterisch. We worden getrakteerd op speurtochten naar instapkaarten en koffers en mogen figureren in zinloze wachtrijen die door koeiendrijvers worden voortgedreven. Natuurlijk missen we de laatste vlucht vanuit Londen en of de koffers op Schiphol boven water komen, is nog maar de vraag. Maar met de nieuwe instapkaarten komen we in ieder geval vandaag nog thuis. Huis! Lekker!! Vuurtoren, we komen er aan!!!